Er is niets zo gemakkelijk als opvoedingsadvies geven.
Er is niets zo moeilijk als opvoeden.

Ik zou het kunnen, bij Kind & Gezin werken en aan andere ouders uitleggen hoe ze de zaken moeten aanpakken. Willen ze niet eten? Stappenplan A! Willen ze niet slapen? Stappenplan B! Doodeenvoudig toch.

Mijn eigen kind opvoeden echter, ho maar, dat is andere koek. Want wat daarbij komt kijken, bij je eigen kind, dat is complexer dan elke opvoedingssituatie die in de boekskes beschreven staat. Je eigen kind, dat zie je namelijk doodgraag. Elke keer dat je je eigen kind moet straffen of in de hoek zetten, is het alsof je zelf op de vingers getikt wordt. Als ze niet wil eten, is het alsof ik zelf met honger van tafel moet. Als ze niet wil slapen, ga ik er zelf onder door van vermoeidheid.

Wil ze niet eten? Stappenplan A: jij bepaalt wat er op tafel komt. Je kind bepaalt hoe veel het eet. Dus kan ik beslissen dat ze bij het ontbijt alleen maar hartig beleg mag en dan heeft zij niets in de pap te brokken. Logisch toch? Maar in het echte leven heb je ook nog dingen te doen en plaatsen om naartoe te gaan. Als een boterham met confituur ervoor kan zorgen dat je een half uur vroeger op je werk bent, dan blijft die principiële kaas al gauw in de koelkast liggen.

Wil ze niet slapen? Stappenplan B. Je laat haar huilen zodat ze leert om zelf in slaap te vallen. Logisch toch? Tot je dochter over haar toeren gaat en jij erbij, je toegeeft, haar met schuldgevoel uit haar bedje haalt en ze totaal uitgeteld in je armen in slaap valt. Toch te lang laten huilen dus. Mamafail. Op mijn erewoord, meisje, ik laat je niet meer huilen!

Ik moet toegeven, ik ben er nog niet helemaal uit welk soort mama ik wil zijn. Streng maar rechtvaardig, met straffen en belonen? En ook met stappenplannen voor elke opvoedingssituatie? Als ze niet wil eten, ga ik de strijd dan aan, tot ik haar desnoods met stoel en al op tafel moet zetten? Of val ik toch voor een ander soort van ouderschap en behandel ik mijn tweejarige als gelijke? Probeer ik uit elke crisissituatie te geraken door met haar te praten. Zoek ik naar shortcuts om crisissituaties te vermijden? Geef ik haar bijvoorbeeld een monkey platter, zodat ze zelf kan kiezen wat en wanneer ze eet?

Ik weet het niet! Ik lees en lees en lees, en ik weet niet wat het beste is. Maar Martha is twee. It’s about time I made up my mind. Ik doe dus maar gewoon wat alle moeders doen: proberen en proberen en blijven proberen en uitzoeken wat werkt. Nu eens falen en je de slechtste moeder ter wereld wanen. Dan weer een succes boeken en zeker weten: ik ben een supermama!