In januari ben ik gestart met een kleingelukdagboek*. Ik wilde elke dag één moment noteren dat me gelukkig had gemaakt. Ik zou het zo lang volhouden tot wanneer ik mezelf niet meer als overwegend ongelukkig zou bestempelen. Ik wilde die momenten bewaren voor later, zodat ik niet alleen zou hoeven terug te kijken op een donkere periode. Maar ik wilde mezelf ook verplichten om op het moment zelf meer stil te staan bij alle goede dingen in het leven.
Dat waren er heel wat. Ergens in maart deed ik bij het nalezen van mijn notities een belangrijke vaststelling. Ik had me vergist. Ik dacht dat ik wist wat me ongelukkig maakte, maar ik zat er totaal naast. Ik worstelde toen al een jaar met: mama zijn van twee kinderen. Ik kreeg het niet onder controle. Twee was te veel, dacht ik. Ik kon het niet. Toen ik mijn notities overlas, merkte ik echter dat mijn gelukkigste momenten in die donkere maanden, op enkele uitzonderingen na, de momenten met de kinderen waren.
Enkele gelukjes die ik heb opgeschreven.
25 januari
De trein missen. Tijd hebben om koffie van 1 euro te halen in het station. Koffie nippen op de trein. Tijdens de middagpauze een wandeling in de lentezon (op 25 januari, ja) maken met twee collega’s. Mijn leeslust teruggevonden. Gisteren Post voor mevrouw Bromley uitgelezen. Ik was er niet goed van. Daarna begonnen in Hendrik Groen. Op de eerste 2 blz. al hardop moeten lachen. Dat belooft.26 januari
Zieke Martha is hangerig en wil veel knuffelen met mama. Ik moet met haar wachten tot bomma komt. Ze wil knuffelen, mijn haar strelen, op mijn schouder liggen. Ik weet dat ik mijn trein ga missen, maar geniet van het slappe, rustige, warme kindje in mijn armen.28 maart
Na een lastige eerste Paasmaandag zonder mama toch nog teruggereden naar het Roompotpark om verder van ons weekendje te genieten. Martha en Lore hebben nog gedanst in de kinderdisco én we zijn nog gaan zwemmen met Martha, Lore en Thomas én we hebben nog op restaurant gegeten. Ze waren flink. Daarna nog lang met Julie gekletst.3 april
Zondagmorgen. Opstaan met Thomas. Koffie drinken. Hem laten spelen. Zelf wat lezen. Op ’t gemak. Eerste lentezon. BBQ en speeltuin met de kindjes.14 april
Martha halen met de fietskar. Van bakkerij Alexandra naar de bibliotheek stappen met mijn dochter, die tegen me vertelt over school, en lacht wanneer ze tegen me botst en dan om te foppen nog tien keer tegen me botst. Hoe ze naar me opkijkt, hoe diep ik nog naar beneden moet kijken om dat kind van mij te zien, dat toch al zo veel vertelt en zo groot lijkt.
Woensdag wensdag
Ook nu ik overwegend gelukkig ben, wil ik nu en dan mijn klein geluk blijven opschrijven.
Gisteren was zo’n dag waarop ik het leven koesterde. Na de gebruikelijke ochtendrush was ik toch onverwacht op tijd de deur uit om toe te geven aan Martha’s vraag om naar school te stappen. Dolenthousiast liep ze met haar boekentas op de rug voor me uit. Op weg naar haar eerste sportdag. Ik genoot van naar haar te kijken. Zo eenvoudig, zo mooi. Zij maar tetteren en dingen zeggen als: ‘jij gekke mama, jij stelt altijd zo’n gekke vragen’.
Daarna moest ik boodschappen doen. Thomas is op de leeftijd dat naar de winkel gaan een groots avontuur is. Hij amuseert zich rot in de kar. Hij kijkt en wijst naar al die mooie, geordende rekken. Als er koekjes zijn om te proeven, zijn we allebei content. Minstens drie keer zag ik dat mensen zich omdraaiden om naar dat schone kind in die kar te kijken. Eén mevrouw porde haar man aan: kijk, hoe schattig. Behalve dat ik hem een blauw truitje had aangetrokken waardoor zijn ogen nog schoner uitkomen, heb ik daar weinig verdienste aan. Toch ben ik apetrots dat hij van mij is.
Op een zonnige woensdagochtend te voet naar school gaan met een tetterende kleuter, en daarna met mijn babyzoon naar de winkel gaan, dat is exact hoe ik me het moederschap had voorgesteld voor ik kinderen had.
Deze twee citaten heb ik ooit als grote waarheden in mijn citatenboek opgeschreven.
Beseffen dat we gelukkig zijn, doet afbreuk aan ons geluk. [E.J.Ouweneel]
Geluk is pas zichtbaar als het voorbij is. [Bomans]
Nu moet ik de heren dringend even opbellen om te zeggen dat ze er niets van begrepen hebben.
* Ik haalde het idee van een kleingelukdagboek uit de comments onder deze schone blogpost: http://charliemag.be/mensen/inspirational-quote/
Ik heb een versierde glazen bokaal staan waarin ik kleine briefjes steek met leuke momenten op. Naarmate het jaar vordert, geraakt die meer en meer gevuld 😉 Doet goed om te zien!
Mooi!
Mijn leuze is om de kleine gelukjes aaneen te breien tot een groot. De onzekeren van aard mogen staaldraad gebruiken 🙂
Ik lees hier ‘contentement’ in het kwadraat. Vasthouden dat!
Ook al vaak gedaan, maar de laatste tijd zeker niet meer consequent. Ook op een slechte dag vind je meer dingen dan je denkt om gelukkig over te zijn, ook al lijkt het op het eerste zicht niet zo.
Mooi dat dit je zo’n groot inzicht heeft opgeleverd.
Al vind ik het soms moeilijk om te lezen als mensen hun geluk en steun vinden in hun kinderen, partner en/of ouders. Want dan merk ik hoe groot dat gemis bij mij is.
Dat kan ik wel begrijpen. Het is oneindig veel gemakkelijker om gelukkig te zijn als je liefdevol omringd wordt. Ik wens het je van harte toe.
Wat mooi! Geniet van je geluk! <3
Mooi!
Eigenlijk gebruik ik mijn facebookprofiel daar vaak voor. Om die kleine gelukjes te delen. Niet persé omdat iedereen het moet weten, maar vooral om er zelf even bij stil te staan.
En nu doe jij er me weer even bij stil staan.
Zolang we al die kleine gelukjes blijven zien, komt alles goed. 😉
Ik heb ook zo’n klein boekje naast mijn bed liggen. Soms schrijf ik er maar één woord in, en zelfs dat ene woord is leuk om te herlezen en te herbeleven…
Wat een heerlijk idee. Ik ga het van je stelen denk ik. Ben ook wel toe aan het leven meer positief te benaderen ;).