It’s the most wonderful time of the year. Wat hebben we van de kerstvakantie genoten. Twee weken van heerlijk rustig samenzijn, zonder al te veel verplichtingen. De kindjes sliepen lang. Wij sliepen lang. We startten de dagen traag. We deden rustig aan. We schilderden samen, speelden met de plasticine en met de Duplo. Ik ging met mijn kinderen in bad, ze goten water over mijn hoofd en lachten zich een breuk. We gingen op vakantie, wat druk maar reuzegezellig was. We deden kleine uitstapjes, naar het Rivierenhof, naar ‘Niet drummen’ in De Studio en naar China Lights in de Zoo. We gingen niet naar het Dinomuseum, hoewel we dat van plan waren. Er kwam een vriendinnetje spelen voor Martha.
Van alle dagen om China Lights te bezoeken, kozen wij natuurlijk een dag tijdens de ‘winterprik’, toen je je zelfs te voet niet veilig kon voortbewegen, laat staan met de fiets of de auto. We gleden met het openbaar vervoer naar de Zoo. We kwamen er aan op een uur dat het eigenlijk al bedtijd was voor de kinderen. Het was koud en ik kon mezelf wel voor de kop slaan omdat ik altijd allerlei dingen wil gaan ‘beleven’ met die kinderen, in plaats van ze gewoon op tijd in hun bed te steken. Het was koud en gevaarlijk om te wandelen. Thomas zat in de draagzak op mijn buik en ik was bang dat ik op hem zou vallen. Maar uiteindelijk vonden ze het ondanks de kou en de vermoeidheid allebei erg mooi. Thomas wees, riep ‘kijk es’ en ‘pesje‘ (visje) en ‘pape, naan’ naar een aap met een banaan, en ‘peepwa‘ naar een zebra. Vooral de pinguïns konden natuurlijk op zijn bewondering rekenen. Dat zijn zijn lievelingsdieren. Die liefde leek vorige zomer tot een vroegtijdig einde te zijn gekomen, toen hij in Planckendael een pinguïn wilde aaien en dat beest zijn bek met weerhaakjes in het kleine vingertje van mijn zoon vastbeet. Het enthousiaste ‘pimi!’ werd een droevige ‘pimi‘ de dagen nadien, met pruillipje en al. Maar al snel werd het zijn eerste stoere verhaal:
– Thomas, wie heeft er in je vinger gebeten?
Trots glunderend: ‘Pimi!!’
Martha speelde met haar vriendinnetje. Ze verkleedden zich in Sint en Piet en spraken elkaar consequent met Sinterklaas en Zwarte Piet aan. Ze keken samen in het grootste boek dat ze konden vinden, en ‘lazen voor’ wie een cadeautje verdient. Ze zochten in de verkleedbak een ‘cape’, want Sinterklaas draagt toch een cape. Ze schilderden samen. Ze kleurden samen. Ze discussieerden over wie Elsa was en wie Anna.
Met Martha maakte ik plasticine ‘koekjes’. We maakten vormpjes en ze ging ze spontaan in het oventje van haar speelkeuken leggen. Vervolgens kwam ze de koekjes aan mij geven om op te eten, want ik was jarig. Ze maakte een lange Duplotrein, en zette alle mannetjes die ze kon verzamelen achter elkaar op die trein. Ze legde de Duplomannetjes te slapen. Thomas keek ernaar. Een half uurtje later – toen Martha al lang met iets anders speelde – legde hij dezelfde poppetjes op hetzelfde plekje te slapen. Hij zei: ‘plaapèl‘ en gaf ze smakzoentjes. Wanneer ik een blokje op het bedje van zijn poppetjes wilde zetten, zei hij: ‘weg!’.
Dankzij een give-away van Femma konden we met zijn vieren naar ‘Niet drummen’ in De Studio. Ze vonden het de max. Thomas begon spontaan te dansen, want that’s what he does (overal, altijd). Martha danste mee.
Heerlijk was het, die kerstvakantie. Maandag deed het extra veel pijn om vroeg te moeten opstaan en mijn kindjes een héle dag te moeten missen.
Ik genoot ook zo van onze kerstvakantie. Wij zouden naar de Efteling gaan, maar teveel mist. Het werd de kerstmarkt in Gent. Ik ging voor het eerst met Berre naar theater. Mijn hart vasthoudend of hij ervan zou kunnen genieten met zijn minder zicht. Maar we mochten op de eerste rij en mijn kind genoot, ik nog meer. Nog van dat. Berre sliep ook lang, heerlijk.
En dan weer gaan werken erna dat piekt even. Zowel voor hem als voor ons 🙂
Klinkt heerlijk allemaal. Theater is echt leuk hè. Ik voel me dan zo’n hippe culturomoeder 🙂 Ze genieten daar zo van. Ik moet ze nu wakker maken ’s ochtends en dan zegt Thomas ‘plapen’ terwijl hij zijn gezichtje tegen zijn matras drukt. Kon de vakantie maar voor altijd duren …