13 september

63 zou ze geworden zijn vandaag. Ik kan me er zelfs niets bij voorstellen, een moeder van in de 60.

Ze is al langer dood dan ze ziek is geweest en stilaan herinner ik me haar weer als wie ze eerst was. De goede dingen en de slechte, want ze was niet perfect, mijn moeder. Ze was maar een mens, met al haar onvolkomenheden, net als ik maar een mens ben die fouten maakt. En hoe moeilijk dat blijft, aanvaarden van onszelf dat we fouten maken, maar zeker aanvaarden van een moeder dat ze fouten maakt. Soms ben ik zelfs boos op haar, en voel ik me daar schuldig over, want mag je op iemand die dood is wel boos zijn? Maar vaker voel ik me ontzettend alleen zonder haar.

Ik wil haar vertellen over hoe Martha het stelt in het eerste leerjaar, en weet dat ze zou zeggen dat Martha een klein Sofietje is. Ik wil dat ze kijkt naar hoe ik de dingen aanpak en dat ze zegt dat ik goed bezig ben. Ik wil haar vertellen over hoe hard ik moet lachen met Thomas, wanneer ik zeg dat ik een kindje wil dat luistert en hij kurkdroog repliceert: “Martha luistert toch naar jou.”

Sinds ze dood is, heb ik dit beeld in mijn hoofd van moederen zonder moeder: ik sta helemaal alleen op een hoge berg, met een ravijn achter me, en een ijskoude wind in mijn rug. Er is niemand die mijn rug beschermt tegen die wind, en als ik achterover val, dan is er niemand om me tegen te houden. Ik ben verplicht om in mijn eentje te blijven staan op die berg.

En dat lukt, o ja, dat lukt. Maar het is soms verdomd eenzaam op die berg.

Gelukkige verjaardag, mama. Ze hebben er dit jaar speciaal voor jou een vrijdag de dertiende van gemaakt. (Edit: en Programmeursdag blijkbaar!)

Mama op haar laatste ‘gezonde’ verjaardag, met babymartha en een gebroken voet waarvan we toen nog niet wisten dat hij het einde inluidde

* Ik las deze week Moeder af van Fen Verstappen. Ik werd 131 blz. lang 5 jaar terug in de tijd gekatapulteerd. Het boekje kwam binnen, want zo was het echt. Alle verdriet, alle vertwijfeling, alle wreedheid van je moeder half verliezen. Wat heeft Fen Verstappen het mooi opgeschreven. Ontzettend mooi boekje, ontzettend herkenbaar, vol prachtige zinnen die snijden als messen.

7 gedachten over “13 september

  1. Laurence Vanden Abeele

    Ik zou juist zeggen dat je helemaal niet alleen op die berg staat, maar juist met een volle rugzak aan ervaring, aan trics en tips, die jou in alle situaties helpen om door te gaan. Zo moet je dat zien. En die rugzak zal altijd gevuld blijven met je eigen ervaringen ook. Maar in het begin was deze gevuld dankzij je mama en alle fijne herinneringen met haar. Ze is ook je wandelstok die met je meewandelt heel de tijd. Op de stijle berg alsook op een mooie wandeling langs het strand! Je kan er volledig op steunen.
    Geniet van het mooie uitizcht overal tijdens het wandelen. Je mama is altijd met je mee, in de rugzak of op je wandelstok!
    Succes en een fijne verjaardagstaart met je kindjes eten straks. Doen we hier ook altijd.
    Liefs

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      O, wat mooi, dat beeld van die wandelstok. Bedankt voor je reactie. Wij gaan altijd eten met broer en zus om mama’s verjaardag te vieren, maar door onze drukke agenda’s lukt dat soms pas in oktober of november. Maar taart eten met de kindjes: supergoed idee. Ik ga dat doen!

      Reageren
  2. Evi

    De boosheid is herkenbaar. Ik ben ook wel eens kwaad op mijn papa omdat hij zijn leven lang sigaretten heeft gerookt en dat hij daardoor mijn kinderen niet ziet opgroeien. Maar het gemis weegt zwaarder. Leven zonder papa is moeilijk, maar ik kan me voorstellen dat moederen zonder moeder bikkelhard is…

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Ja hé, die afgrijselijke sigaretten! We gaan nooit zeker weten wat haar trombose veroorzaakt heeft, maar ALS ze niet gerookt had, waren haar aders MISSCHIEN niet verdund en had die bloedklonter MISSCHIEN niet de weg naar haar hersenen gevonden. Moederen zonder moeder is vaak bikkelhard, maar moederen zonder vader is dat vast evenzeer. We dragen allemaal onze rugzak verdriet mee. (En toch staan we er elke dag, kudos voor onszelf!)

      Reageren
  3. Samaja

    Ik heb mijn mama nog en kan dus niet beseffen wat je meemaakt, ik hoop dat die dag voor mij nog veraf is. Maar wat heb je dat mooi verwoord, de twijfels en de boosheid. Die gevoelens mogen trouwens zeker bestaan, we zijn allemaal maar mensen die hun uiterste best doen.

    Reageren

Laat een reactie achter bij Laurence Vanden Abeele Reactie annuleren