adequaat

Vrijdag hadden we een grote opstoot van hoop. Je reageerde duidelijk op wat we zeiden en kon al een beetje lachen. Sindsdien heb je echter geen zinnig woord meer gezegd. Nu en dan Sofie, maar dat is niet altijd het correcte antwoord op de vraag. Je antwoorden (ja en nee, gesproken hetzij geknikt) zijn niet altijd ‘adequaat’, zoals de neuroloog het zo geleerd noemt. Je hebt een dipje. Maken de antidepressiva je suf? Ben je (overigens geheel terecht) kwaad en heb je niet veel goesting om hard te werken voor iets wat je drie weken geleden gewoon nog kon? Is er toch meer weg dan we vrijdag vermoedden? We weten het niet. Maar we geven de hoop niet op. Het leven is voortaan met ups en downs. Daar valt niets aan te doen behalve het aanvaarden.

Geef een reactie