En van de ene dag op de andere maak je deel uit van de sandwichgeneratie … Normaal gezien wordt die term gebruikt voor mensen tussen 40 en 60 die de zorg voor hun kinderen en die voor hun ouders moeten zien te combineren. De generatie van mijn moeder dus. Mijn moeder die al jaren geen ouders of schoonouders meer heeft, maar sinds kort wel een kleinkind voor wie niets haar te veel was, en nog eentje op komst, waar ze zo naar verlangde.
Mama wil ons dit niet aandoen, en was daarom bezig met een negatieve wilsverklaring. Die ligt in klad op haar bureau. Maar na alles wat ze voor ons gedaan heeft en nog van plan was te doen, kunnen wij toch niet anders dan nu ook voor haar zorgen, alles te laten vallen om voor haar te zorgen.
De onzekerheid is het ergste. Ze hebben een stukje van haar schedel weggenomen om de druk in haar hersenen te verminderen. Die operatie was de enige kans die we hadden. De enige kans om haar nog een leven met hopelijk voldoende levenskwaliteit te gunnen, zeggen de dokters. Maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het misschien ook onze enige kans was om haar snel uit haar lijden te verlossen. Misschien hebben we haar door die operatie net aangedaan wat ze zo duidelijk niet wilde: leven zonder levenskwaliteit, hulpbehoevend zijn, niet kunnen communiceren.
Maar we moeten nog kunnen leven met onszelf. Hoe klein die ene sprankel hoop ook is, wat voor kinderen zouden we zijn als we ons daar niet met alles wat we hebben aan zouden vastklampen. Het was te vroeg om haar uit haar lijden te verlossen. Het was te vroeg om haar gewoon te laten sterven. Dat zou ze ook begrijjpen. Als ze zelf kon kiezen, zou ze misschien dezelfde keuze gemaakt hebben op basis van de informatie die op dat moment voorhanden was.
Ik hoop alleen uit het diepst van mijn wezen dat we over enkele maanden niet moeten vaststellen dat ze na haar revalidatie een punt heeft bereikt dat niet voldoende voor haar is. Als ze niet kan lezen, praten, begrepen worden en begrijpen, als ze niet een heel klein beetje voor zichzelf kan zorgen, dan weet ik dat het voor haar niet hoeft. Dat weten we allemaal. Het is mama’s grootste angst dat we op dat moment niets kunnen doen voor haar.
Maar het heeft weinig zin om daar nu over te piekeren. We kunnen alleen maar alles geven wat we hebben voor haar revalidatie. En dan zien we wel …
Pingback: De moedigste keuze die een mens kan maken | Sofie moedert maar wat aan