“Dat uw knie zeer doet is iets dat ge moogt rondbazuinen, iedereen zal zeggen: het is ochheren waar! Als het echter uw hart is dat pijn doet moet ge het wegsteken lijk een misdaad.” (Louis Paul Boon)
Hoe is het met je moeder?
Weet je, soms ben ik opgelucht als mensen ernaar vergeten te vragen. Want wat moet ik op den duur nog zeggen? Ik probeer er altijd een positieve draai aan te geven. Dat ze stapt, kan puzzelen, ons vaak goed verstaat. Dat ze al zoveel beter is dan we in februari hadden verwacht. Dat ze soms echt wel kan genieten van Martha te zien spelen. Dat ze blij is dat haar derde kleinkind op komst is. Dat probeer ik allemaal te antwoorden. Dat hou ik anderen maar ook mezelf voor.
Maar tegelijk wil elke vezel van mijn lichaam het uitschreeuwen: het is niet goed, het is godverdomme niet goed! Ze is 58 jaar en moet de rest van haar leven in een ziekenhuisbed slapen, hulp krijgen bij het aan- en uitdoen van haar orthopedische schoenen, met een badlift in bad. Ze is nog steeds haar taal kwijt. Ze weent de hele tijd. En wie kan haar dat kwalijk nemen?
En dat het godverdomme niet eerlijk is en hoe hard dat besef sommige dagen op me kan vallen. Dat ik mijn auto soms aan de kant moet zetten omdat ik door de tranen de weg niet meer zie. Dat mijn mama, mijn supermama, mijn heldin, zoveel recht had om nog jaren van ons en haar kleinkinderen te genieten. Maar nu kan ze niet meer tegen het lawaai als haar kleinkinderen aan het huilen zijn. Nu kan ze nog maar een fractie zijn van de oma die ze graag wil zijn. Nu kan ze ons niet eens meer omhelzen, want hoe doe je dat met één arm?
Het contrast met de persoon die ze was voor dit gebeurde is zo hartverscheurend groot. En ja, je moet het leven nemen zoals het komt. Het leven is nu eenmaal vaak niet eerlijk. Dat weet ik helaas al lang. Maar soms voel ik ook heel hard de behoefte om voor even te ontsnappen aan de dictatuur van het positieve denken en heel eerlijk te zeggen hoe ik me voel. Om uit te schreeuwen dat het NIET! GOED! met haar gaat. En met mij trouwens ook niet al te best. Want dat ik mijn mama verschrikkelijk mis maar dat dat eigenlijk niet kan want ze is er nog. En dat het NIET! EERLIJK! is.
Maar dat wordt niet echt gedaan in onze maatschappij van vrolijke façades. Zo dingen uitschreeuwen en al. Al je drek uitkappen over iemand die wel vraagt hoe het met je is, maar eigenlijk geen eerlijk antwoord verwacht. Dus ja. Hoe is het met je moeder? Veel beter dan we in februari hadden verwacht.
Begrijp me niet verkeerd, dit is geen verwijt. Ik weet dat mensen het met de beste bedoelingen vragen. En als ze er niet meer naar zouden vragen, zou ik pas echt kwaad zijn. Ik zou het zelf waarschijnlijk ook niet goed weten als het iemand anders overkwam, of ik er nu best wel of best niet naar kan vragen. Dus ik vind het lief en ik schat het naar waarde. Ik kan alleen niet beloven dat jij niet degene bent die de volgende keer alles over zich heen krijgt.
Ik geef toe, ik doe het zelf ook vaak genoeg, iemand vanop de fiets een vluchtige ‘ça va?’ toewerpen. Goed wetende dat ik eigenlijk geen tijd heb om te blijven luisteren als die persoon toevallig zou antwoorden: ‘Nee, eigenlijk niet’. Maar zijn we het eigenlijk niet aan elkaar verschuldigd om alleen te vragen hoe het gaat als we ook bereid zijn om te luisteren? Zelfs als het antwoord iets anders is dan ‘ça va, en met jou?’.
Goed gesproken! Het is iets waar ik zelf ook vaak mee worstel! x