“Wie schrijft
…die blijft, en wie niet schrijft, die blijft ook, zo blijkt uit de praktijk.
Lieve bloggers van me, wat is het toch ontzettend stil in jullie e-diary. En ik maar (bijna) elke dag gaan kijken als er geen nieuwtje te lezen vallen! Saai, saai, saai, niets beweegt! Toe maar, verras me nog eens…
Zoen,
Een nieuwsgierige omaVerstuurd vanaf mijn iPad”
Dat was het laatste mailtje dat ik van mama kreeg, op 7 februari. En it kills me dat ik niet geantwoord heb: ‘geen tijd mama, geen tijd’. En it kills me dat ik nu weer aan het bloggen ga en dat ze het niet kan lezen, en dat het niet zeker is dat ze het ooit nog gaat kunnen lezen.
Als je twijfelt of je vandaag of morgen naar je mama gaat mailen of bellen, mail of bel dan vandaag en liefst ook morgen. Want voor je het weet, is het te laat. Ironisch genoeg wist mijn mama dat zelf en heeft ze het vaak genoeg proberen duidelijk te maken. Maar je gelooft het pas als het te laat is.