Ode aan Watou

poperinge sofie

De kunstzomers van Watou houden op te bestaan. Dat is vandaag bekendgemaakt. ‘Sven Gatz, Watou je nu?’, is het eerste wat ik denk. Want Watou betekent zoveel voor me.

Tien jaar geleden is het, exact tien jaar geleden vandaag, dat ik er – groen achter mijn oren en met blozende kaken van onzekerheid – arriveerde, in het dorp dat mijn leven zou veranderen. Ik zou er vakantiejob doen als suppoost. Dat hield in dat ik drie weken zou samenwerken en -leven met een groep wildvreemden. Het maakte me doodsbenauwd. Ik was pas afgestudeerd als germaniste, maar vier jaar Gent hadden mijn zelfvertrouwen geen stap vooruit geholpen. Aan die vakantiejob ging een sollicitatiegesprek vooraf op de bank bij een psychologe. Ik sprak er over Herman de Coninck en Arjen Duinker. Dat zou voor geen enkele andere job een goed idee zijn, maar voor deze wel.

Op 30 juni 2006 arriveerde ik in Watou. We kregen een rondleiding van Gwy Mandelinck himself, die niet zonder enige neerbuigendheid de gevleugelde woorden sprak: ‘Tsja, als je Willy heet, heet je Willy voor de rest van je leven.’ Dat ging over een Willy in een gedicht van Dirk Van Bastelaere. Die uitspraak van Gwy is een klassieker geworden. Het gedicht ben ik nooit meer ergens tegengekomen. Tijdens de rondleiding keek ik geïntimideerd rond naar al die mooie, hippe mensen. Moest ik met hen drie weken samenwonen? Eigenlijk wilde ik het liefst onder een steen kruipen en verdwijnen. Ik richtte mijn pijlen op het kleine meisje met de zwarte krullen. Ze zag er lief uit. Ons eerste gesprek vond plaats in de enige winkel die Watou rijk is. We kwamen elkaar tegen toen we allebei op zoek waren naar Nutella. It was the beginning of a beautiful friendship. ‘En jij, jij bent vast Erwin’, dacht ik toen ik Erwin voor het eerst zag. Bram, die kende Watou al als zijn broekzak. Hij zorgde ervoor dat ik me meteen op mijn gemak voelde. Dat was de eerste dag van de schoonste tijd van mijn leven.

Ik herinner me van Watou vooral de sfeer, het gevoel. Een soort van permanente verliefdheid omdat de lucht plots vol kansen hangt. Het vreemde gevoel te weten dat je op een kruispunt in je leven staat, maar nog niet weet welke richting je zal kiezen. Ik ontdekte dat ook intimiderende mensen onzeker zijn. We werden vrienden voor het leven. We lazen dikke boeken, aten heel veel pure chocolade en dronken wijn uit kratjes.  We zaten tot diep in de nacht buiten en keken naar de sterren, want in Watou kan je de sterren zien. We praatten over kunst, literatuur en het leven. Er waren (andere) mensen met citatenboekjes. Ik leerde dat koffie lekkerder is ’s avonds en kreeg (een beetje) zelfvertrouwen.We dachten heel veel na. We twijfelden en lachten en huilden. We werden verliefd. Meerdere keren. Harten werden gebroken. Harten werden gelijmd. We zwommen in de vijver van de Douviehoeve op de soundtrack van ‘Any way the wind blows’. Een nief paar schoenen. We probeerden het alarm van het Douviehuis te omzeilen. We dachten na over het leven, alsof we er al heel wat over wisten. We praatten over kunst. We vonden steeds nieuwe betekenissen. We vonden onszelf briljant.

Het was magisch, die zomers in Watou. Watouterertoe, vroegen we ons vaak af. Heel veel, zo blijkt. Ik tekende er de krijtlijnen van mijn verdere leven uit. Zonder Watou was ik wellicht teruggekeerd naar Zuienkerke. Ik had daar nu misschien nog gezeten, eenzaam en alleen. Zonder Watou was ik niet naar Antwerpen verhuisd, had ik M. niet leren kennen en had ik nu niet twee van die prachtige wezens op de wereld gezet.

Watou heeft me gemaakt tot wie ik nu ben, en ik weet zeker dat veel andere Watounezen er ook zo over denken. In zo’n klein dorp als Watou werd mijn wereld zoveel groter. Watou, ik word nog steeds intens gelukkig wanneer ik je scheve kerktoren zie. Bedankt, Watou, voor alles.

6 gedachten over “Ode aan Watou

  1. Candice

    Bedankt Sofie, heel herkenbaar! Ze komen nooit meer terug, die eindeloze zomers daar (waren dat écht maar drie weken?) ..

    Reageren
  2. Anouck

    Prachtig. Ook voor mij heeft Watou ontzettend veel betekend. Ik was nog zo jong als ik er in de tuin zat met Gwy en zijn familie, maar het heeft een grote indruk op me gemaakt. Wat een trieste dag vandaag.

    Reageren
  3. Pingback: Blogjaar 2016 | Perfect Day for a Picnic

Geef een reactie