Tijd en geluk in 2016

Het is december. Ik blik tevreden terug op het jaar dat voorbij is. Dit jaar geen lange december – integendeel, de maand is nog maar pas begonnen en straks is hij al voorbij – maar wel redenen genoeg om te geloven dat volgend jaar nóg beter wordt. Op het einde van vorig jaar wenste ik mezelf dit: ‘Mijn grootste wens voor 2016 is dat het een jaar van gelijkmoedigheid wordt. Ik wens geen grote pieken. Ik wens geen diepe dalen. Eenvoud en gelijkmoedigheid. En ook een beetje slaap alstublieft.’

Dat kreeg ik. Het werd een jaar van gelijkmoedigheid, maar het werd ook veel meer dan ik wenste: een jaar van intens en eenvoudig geluk. Ik heb genoten van 2016. Het voorjaar van 2016 was nog moeilijk en donker en zwaar en vermoeiend. Een week voor de paasvakantie zat ik bijvoorbeeld nog wenend bij de dokter, omdat ik niet wist hoe ik twee weken thuis met de kinderen moest overleven. Maar het werd steeds gemakkelijker en lichter. De kinderen sliepen steeds beter. Ik sliep steeds beter. Ik kreeg tijd, tijd om vanalles te doen, en energie die ik zo lang had moeten missen. Doordat ik dit jaar halftijds werkte, had ik tijd voor mijn kinderen én tijd voor mezelf, tijd om te ontdekken wat ik wil doen in het leven en tijd om dingen te proberen die me veel angst inboezemden.

Mijn fiets, mijn vrijheid …

Hoe meer tijd je hebt, hoe trager je je kan voortbewegen. Hoe trager je je voortbeweegt, hoe minder impact op het milieu. Ik ben er niet trots op dat we vorig schooljaar geregeld de auto namen om Martha naar school te brengen of te halen. Sinds ik een zeer goede mamafiets heb en meer dan genoeg vrije tijd om de kinderen overal naartoe te brengen en te halen, staat de auto in de week meestal stil. Ik ben echt heel gelukkig met mijn fiets vol kindjes. Ze zingen en ze babbelen, terwijl ik vlotjes door de straten sjees. Jammer genoeg begint Thomas nu al wat groot te worden voor het stoeltje voorop. Het zou best wel kunnen dat we weldra opnieuw de fietskar moeten inschakelen. Dat Martha dan toch maar zelf gaat moeten leren fietsen, zei ik. ‘Ja, maar mama, dan moet je mij wel laten fietsen hé. Nu moet ik altijd op jouw fiets zitten.’ Die betweterigheid … het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Schrijven

Ik schrijf best veel. Het is niet altijd te merken aan mijn blog, waar vaker dan ik zou willen doodse stiltes vallen. Ach, er is genoeg te lezen op het internet dat niemand op mijn blogs zit te wachten. Ik schreef dit jaar gastblogs voor Femma en Beslist Feminist. Ik schreef mee aan het Femma Magazine en BOTsing van de Gezinsbond. Ik schreef een opinie in Kerk&Leven en een artikel voor Psychologies Magazine. Met deze column werd ik genomineerd voor een de columnwedstrijd van ‘This is how we read’.

Maar ik schreef ook – voor het eerst in mijn leven als je de opstellen vroeger op school niet meerekent – enkele verhalen. In het voorjaar volgde ik een cursus column schrijven bij Wisper. Die beviel me zo hard dat ik in september gestart ben met de driejarige opleiding Literaire Creatie. Zalig is het! Die lessen zijn voor mij wat yoga of pilates voor iemand anders zijn. Pure ontspanning, een avond voor mij en voor mij alleen.

Werk

Eerder dit jaar schreef ik deze post. Dat vond ik best spannend. Ik schreef wel niets negatiefs over mijn huidige werkgever, maar het blijft toch griezelig om letterlijk aan het internet toe te vertrouwen dat je je werk niet graag doet. Maar er is goed nieuws: over twee maanden begin ik aan een nieuw werkavontuur. Het is iets met feminisme en schrijven, behoorlijk ideaal dus …

Mijn kindjes, mijn opperste geluk …

Dat nieuwe werk is wel vier vijfde en in Brussel. Het is afwachten wat de impact hiervan op mijn gezin en mijn eigen welzijn gaat zijn. Ik had dit jaar de onbetaalbare luxe om halftijds te werken. Zaligheid o zaligheid! Geen voor- en nabewaking voor Martha. Geen al te lange dagen in de crèche voor Thomas. Niet al te veel haasten, en veel gewoon relax samenzijn. De kindjes krijgen ‘s ochtends rustig de tijd om wakker te worden met Bumba/Musti, een flesje te drinken terwijl ze de slapers uit hun ogen wrijven, ontbijt te eten met heel veel morsen, en zelfs nu en dan nog een klein beetje te spelen. Ook ’s avonds hebben ze tijd zat om thuis te spelen, voor we samen aan tafel gaan (weliswaar meestal maar met ons drietjes). Het was een onbetaalbare heerlijkheid. Volgend jaar stap ik dus weer een beetje meer in de ratrace, maar we zien wel. Gelukkig hebben we een hulplijn waarvoor we onze beide pollekes mogen kussen.

Een kleuter en een peuter is oneindig veel gemakkelijker dan een peuter en een baby. Ze kleuren samen. Ze dansen samen. Ze spelen samen. Ze maken ruzie en maken het met een natte klapzoen weer goed. Mijn hart stroomt over van liefde wanneer ik zie hoe Martha haar broertje onder haar hoede neemt. Ik smelt wanneer Thomas staat te springen en te dansen wanneer zijn zusje opstaat. Ze zijn bijna even dol op elkaar als ik op hen.

Dat heet dan gelukkig zijn …

Mijn conclusie van 2016 is dat ik eigenlijk best wel immens gelukkig ben. En dat dat iets heel anders is dan wat ik op het einde van 2015 voelde. Ik besef dat mijn geluk erg broos en breekbaar is, zeker als ik buiten mijn eigen verhaal treed en bekijk wat er dit jaar zoal gebeurd is in de wereld. De wereld daarbuiten is grimmig en koud, maar dat is voor mij des te meer reden om met volle teugen te genieten van mijn klein groot geluk.

Mijn plannen voor 2017 zijn simpel: gelukkig blijven. En schrijven, véél schrijven.

Fijne feestdagen allemaal en een gelukkig nieuwjaar!

7 gedachten over “Tijd en geluk in 2016

  1. Tifosanele

    Ik duim voor jou mee, om gelukkig te blijven in 2017 en ik hoop op veel schrijven voor jou! Ook een beetje nieuwsgierig naar dat schrijven en feminist ;-)… De allerbeste wensen voor 2017!

    Reageren
  2. Sofie

    Het is je zo hard gegund Sofie. En ik ben er zeker van dat je nieuwe job je de energie zal geven om dat trapje hoger te schakelen in de rat race. Veel succes in elk geval

    Reageren

Geef een reactie