een schijntje van een mens

Bekennen dat je zwak bent, het is niet geoorloofd en niet aangeraden in onze maatschappij. Steeds meer komt de visie bovendrijven dat iedereen verantwoordelijk is voor zichzelf. Elk voor zich. Als je slaagt in het leven, heb je flink gewerkt. Met hard werken kan je alles bereiken en mechanismen als discriminatie zijn overroepen. Als je faalt in het leven, is dat eigen schuld, dikke bult.

Ik geloof dat niet. Sommige mensen staan om te beginnen niet zo sterk in onze maatschappij. En soms zijn er ook omstandigheden die je zwak maken zonder dat je daar zelf noodzakelijk iets aan kan doen. Maar het probleem met de visie die onze maatschappij vandaag domineert, is dat je niet meer mag toegeven dat je je soms wat zwakker voelt. Als je niet mee kan, blijf je maar achter.

Bij deze geef ik het toe. Het afgelopen jaar was zwaar, intens en emotioneel belastend. Mijn tweede zwangerschap is er in zekere zin te veel aan. Ik ben nochtans doodgelukkig met het mannetje in mijn buik en de timing kon wat mij betreft niet beter. Maar ik ben ook fysiek en emotioneel uitgeput. Ik sta stijf van de stress. Dat stress slecht is voor je ongeboren kind bezorgt me momenteel gewoon nog meer stress. Ik heb buikpijntjes van alle aard die me zorgen baren (pun not intended).

Ik durf het toegeven. Ik ben zwakker dan ik een jaar geleden was. Momenteel is 32 uren per week werken the best I can do. Dat zijn er eigenlijk al te veel. Ik sta wankel op mijn benen. Ik ben maar een mens. Ik ben maar één mens. Tegenwoordig voel ik me echter meestal maar een schijntje van een mens. Nu en dan moet ik zelfs huilen, maar vertel het niet verder. Ik vraag me al weken af wat het breekpunt is. Wanneer je naar de dokter gaat en platte rust vraagt zonder dat je je een aansteller moet voelen.

Ik ben niet de enige. Ik zie dat veel mensen in mijn omgeving het ook moeilijk hebben. Ze twijfelen, zijn doodmoe, zien het niet altijd zitten, twijfelen nog een beetje meer, blijven toch maar doorgaan, blijven doodmoe … En daar wordt zo weinig over gesproken. Dat vind ik jammer. Ik wil geen deel uitmaken van een maatschappij waar iedereen die tijdelijk of permanent wat zwakker in het leven staat vertrappeld wordt.

Daarom hou ik hier een pleidooi voor meer kwetsbaarheid, meer openheid, meer eerlijkheid. Wees eerlijk als het niet goed met je gaat. Vertel het mij. Vertel het anderen. Steek elkaar een hart onder de riem. We kunnen er alleen maar beter van worden.

6 gedachten over “een schijntje van een mens

  1. nelevanmalderen

    Zo herkenbaar, spijtig genoeg. Ik deel je pleidooi voor meer kwetsbaarheid, voor meer begrip. Ik vind ook dat we met zijn allen te veeleisend zijn. Voor onszelf. Maar zeker ook voor de anderen. Een kwestie van prioriteiten stellen. Maar wat als je je prioriteiten wel perfect kunt bepalen, maar als die compleet vloeken met wat de maatschappij van je verwacht of eist… Ik worstel er momenteel ook mee. Zeer mooie blog. Je hebt me geraakt en (weer) aan het denken gezet.

    Reageren
  2. moois van me

    ik herken dit. Ik heb het zelf erg moeilijk op mijn werk. Maar ik kan dara niet aan toegeven, want ik woon alleen en heb dat in komen nodig…. En ik denk dat ik niet alleen ben, dat dat 1 van de redenen is dat mensen zich niet durven kwetsbaar opstellen en stop zeggen als het nodig is. Want de tijden zijn zodanig dat dat vangnet er hoe langer hoe minder is.

    Reageren
    1. damngoodsoffie

      Absoluut. Het vangnet is er niet en als je toegeeft dat je je wat minder voelt, loop je met het huidige beleid het risico dat je nog een extra trap onder je kont krijgt. Ik word daar boos en verdrietig van. Eén van de redenen dat ik maandag meegefietst heb met Hart Boven Hard.

      Reageren
  3. prinses op de kikkererwt

    Hee jij. Ik herken het. Uitgeput zijn, en maar doordraaien. Maar ook: toen ik zwanger was, was ik niets waard. Ik had pijn, was moe, misselijk, was wanhopig om de weken die me nog restten, hoewel mijn kindjes zo gewenst waren. Maar van een eitje en een zaadje een compleet mensje maken in negen maanden, is gewoon echt een superklus. Ik ben tijdens mijn zwangerschap enkele keren een paar weken uitgevallen. Omdat ik niet meer kon lopen met mijn instabiel bekken. Omdat ik niet meer uit bed kon van vermoeidheid. En verder heb ik me voortgesleept. Nu kijk ik terug, en zie ik een beeld van mezelf met mijn dikke buik, keihard proberend het te redden en daar helemaal kapot aan gaande, terwijl iedereen blij begon over mijn dromerige blik en dat ik vast aan de baby aan het denken was.
    Conclusie? Ik had niet zo ver mogen gaan.
    Meid, voor je baby, je oudere kindje, jezelf en je partner: duw even de pauzeknop in. Doe even aan platte rust. Je vergeeft het jezelf nooit als het kindje te vroeg zou komen omdat je over je grenzen bent gegaan, en sowieso is het een erg afgebakende periode: nog enkele zwangere maanden, dan wat maanden met de baby.
    Vraag niet alleen platte rust, maar ook wat hulp in het huishouden via familiehulp bijvoorbeeld.

    Ik weet dat er vrouwen zijn die stralend zwanger zijn. Maar ik weet ook dat er vrouwen zijn die het amper voor elkaar krijgen, die combi kindje dragen, kindje hebben, werken, huishouden. En ik weet ook dat een zwangerschap je fysiek kan verwoesten.

    Dus alsjeblief, rust. Je bent niet zwak, je bent zwanger.

    Reageren
  4. flamencaalaconquista

    Het probleem is inderdaad dat we teveel tegelijkertijd willen en moeten doen en als het even kan dan ook nog op een perfecte manier. We jongleren met een fulltime job, een huishouden, hobbies en verplichtingen allerhanden en vallen tegen het einde van de dag doodmoe in bed met het gevoel de hele dag niets anders gedaan te hebben dan van hier naar daar te lopen. Want we doen inderdaad niets anders: we lopen van hier naar daar als kippen zonder kop. Ik denk soms dat we terug in de tijd moeten gaan en weer wat eenvoudiger gaan leven: ons recht op vrijetijdsbesteding is verworden tot een verplichting en draagt soms bij tot de stress in plaats van die te helpen verlichten. Ik zou zo zeggen: lukt het niet meer, vraag dan die rust die je nodig hebt. Het kindje in je buik zal er wel bij varen. Eens je weer op je benen staat kan je altijd weer verder hollen. Animo!

    Reageren
  5. Pingback: Generation Flink | Sofie moedert maar wat aan

Laat een reactie achter bij nelevanmalderen Reactie annuleren