De waarheid achter mijn #instalife

Foto by Jufke Sarah

We fietsen naast elkaar, bergaf door de Driekoningenstraat, van het café waar we hadden afgesproken naar een café dat wel open is vandaag. “Je vakantiefoto’s op Instagram zagen er fantastisch uit”, zegt ze. “Ik weet het, en het was ook een zalige vakantie, ik heb er echt van genoten, maar ik voel me wel een beetje hypocriet, met mijn perfecte plaatjes. Maar ik kan er toch moeilijk #antidepressiva of #mylifeisshitandpiss bij zetten?” Het zou wel eerlijker zijn. Het leven is niet alleen het zonnige, idyllische Instagram-plaatje. Maar belangrijker: het leven is óók het zonnige, idyllische Instagram-plaatje. Ik probeer het allerbeste te maken van een situatie die niet gemakkelijk is. En het lukt me nog ook. Daar ben ik best trots op. Maar ik heb er hulpmiddelen voor nodig. Serotonine in pilvorm. Meditatie (#zitten, waarover later meer). Schrijven (#morningpages). Therapie, al maanden. Mild zijn voor mezelf in het volle besef dat die mildheid momenteel alleen haalbaar is mits artificieel toegediende chemische stoffen die mijn hersenen zelf voorlopig niet meer aanmaken. Boeken met titels als “How to stop feeling like shit”, “What to say when you talk to yourself”* en “Het leven liefhebben door acceptatie”. Zelfhulptroep waarvan mijn bullshitmeter normaal tilt zou slaan, maar die ik nu tot mijn eigen verbazing predik.

Vorige week dobberde ik rond op een zwembad onder de Spaanse zon en ik dacht oprecht: ik wil nergens liever zijn dan hier, nu, met deze mensen. Dít is het leven. Natuurlijk is dit vakantie en is dit niet het echte leven, maar óók dit is het leven, hier en nu. En het is prachtig. Voor mij is dat huge. Ik heb me heel lang, heel vaak, heel slecht gevoeld. Er was een onrust in me waarover ik niets meer te zeggen had. Ik kon niet meer. Ik was op. You can’t pour from an empty cup, zei mijn psychologe. En de vliegtuigmetafoor, altijd weer de vliegtuigmetafoor, de metafoor die op het lijf van elke jonge moeder geschreven lijkt te zijn: in een vliegtuig moet je ook eerst je eigen zuurstofmasker opzetten voor je anderen helpt met dat van hen.

Ik dacht vroeger dat aan jezelf werken en jezelf leren graag zien iets voor new age hippies was. Waarom zou ik mezelf leren graag zien als er zoveel anderen zijn om graag te zien? Waarom zou ik om en aan mezelf geven wat ik ook om en aan anderen kon geven? Zelfzorg schmelfzorg. Maar het is wél belangrijk om voor jezelf te zorgen. There’s only so much to give. En ik was leeg gegeven. Dan moet je wel voor jezelf beginnen zorgen. Dan moet je jezelf wel liefdevolle aandacht beginnen geven.

Nu probeer ik lief voor mezelf te zijn. Mezelf te accepteren. Ik probeer tegen mezelf te praten zoals ik tegen vriendinnen praat. Zonder oordeel. Tegen het ‘nie trunten’-stemmetje in mijn hoofd zeg ik: ik hoor je nog wel, maar ik luister niet meer naar je. Want niet alleen heb ik me heel slecht gevoeld, bovendien zei ik tegen mezelf dat ik me niet slecht mócht voelen. Daar ben ik mee gestopt. Ik mag me slecht voelen, ik mag me ook goed voelen. Het mag er allemaal zijn. Ik kijk ernaar en accepteer het. Ik oordeel er niet meer over. Mijn onrust en mijn verdriet dek ik elke dag toe met een warm dekentje, ik fluister ze liefdevol toe en zorg ervoor. Maar ik laat ze geen beslissingen meer over mijn leven nemen. Ze mogen er zijn, maar ze mogen mij niet meer leiden.

Ik ben er nog lang niet, ik kom van ver en heb nog een lange weg te gaan. Maar het lukt me steeds beter, in het hier en nu leven. Ik durf het leven aan. Ik durf het leven in de ogen te kijken en het te omarmen. The full catastrophe of life. Ik loop op één of ander pad richting verlichting en zelfliefde, en ik zou er cynisch over kunnen doen, zoals ik gewoon ben te doen, maar de realiteit is dat het nodig was, en dat het tijd was. Ik hoop dat ik weldra op een punt kom dat ik de chemicals niet meer nodig heb en dit alles op eigen kracht kan doen, maar voorlopig ben ik blij met het extra duwtje in de rug.

Ik vond het moedig om niet bang te zijn om te sterven. Nu weet ik dat echte moed is: niet bang zijn om te leven.

* Het eerste boek las ik en raad ik aan. Het tweede boek las ik niet zelf. Ik nam een shortcut door naar de fantastische ‘By the book‘-podcast te luisteren, twee heerlijke dames die me hardop doen lachen. In het derde boek lees ik al meer dan een jaar nu en dan een stukje.

19 gedachten over “De waarheid achter mijn #instalife

  1. Bentenge

    Nu zit ik hier wat voor me uit te staren. Ik denk dat het vandaag alweer een perfect day is voor een picnic.
    Maar dat zal het dus niet worden want de ratrace van werken en leven zuigt me mee. Maar ik begon dus mijn dag met jouw logje. Ik keek naar de foto en zag dat het er goed uit zag. Mooi landschap, zwembad, leuke vrouw in bikini genietend van het leven. Bijna perfectie. En dan lees ik de tekst. En ik voel. Ja, ik voel. Mee. Hetzelfde. Tot nu toe trek ik het nog altijd, maar het is soms borderline.
    Na het lezen kijk ik nog eens naar de foto en zie de reddingsboei. Symbolischer kan het bijna niet.
    Dank je wel voor het logje.

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Bedankt voor je reactie. Over die reddingsboei had ik nog niet eens zo nagedacht, maar het is inderdaad erg symbolisch. Ook veel moed nog daar. We kunnen het soms erg lang ‘trekken’ hé, maar op is op, dus zorg op tijd voor jezelf.

      Reageren
  2. David Brys

    Prrrrachtig meid! ZO ontzettend herkenbaar. Ook ik gebruik het hoor. Na twintig jaren van therapie en mijzelf koste wat kost “beter” te maken ben ik nu bij iemand beland die mij het autistisch spectrum leerde kennen. Verdomd als ik er niet tussen zit. 🙂 Afijn, net als jij maak dus al jaren geen stofje aan dat ik eigenlijk toch maar beter zou krijgen. Als mijn lichaam het zelf niet doet, dan maar via de apotheek. Overleven is de boodschap. En eerlijk gezegd, ik ben de veertig gepasseerd, als ik de rest iets “gemakkelijker” kan meemaken door een pilletje… Graag!

    Reageren
  3. moois van mie

    Herkenbaar. Ik gebruik die pillekes ook en heb die therapieën ook achter de rug 🙂 . En ik heb een heerlijke vakantie achter de rug, 2 weken Parijs. maar ik was op het einde op van vermoeidheid en ik ben thuis gekomen in een hoop ellende met onverwachte werkmannen van de huisbaas en zit hier nu al 2 dagen ellendig te wezen in een hoop chaos en stress en overprikkeling. Dat wil ik eigenlijk ook delen op sociale media want idd, mijn leven bestaat niet alleen uit mooie plaatjes uit Parijs.

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Het waren wel weer erg mooie plaatjes uit Parijs! Ik heb ervan genoten.
      Maar bedankt om ook deze kant van het verhaal te delen. 🙂

      Reageren

Geef een reactie