Dat was 2015.

“It’s a long december and there’s reason to believe maybe this year will be better than the last … “

2015, ik kan je niet samenvatten.

Plus 1 kind. Min 1 ouder. Dat zou een goede samenvatting kunnen zijn, ware het niet dat ik daarbij al die andere ‘kleinere’ gebeurtenissen vergeet: het tandje, de inbraak, de ontslagen op het werk, de slapeloze nachten, de keer dat ik bont en blauw stond nadat ik middenin de nacht kei-hard met Thomas in mijn armen tegen de kast knalde, de vermoeidheid, de talloze keren dat ik uit het dal kwam gekropen, om enkele moeilijke nachten later terug te vallen. Nee, 2015 was niet mijn beste jaar.

The one where I didn’t sleep. Ook dat is een uitstekende samenvatting. De goede nachten sinds Thomas geboren werd, zijn nog altijd op de vingers van twee handen te tellen. Een tantaluskwelling was het. Elke keer dat ik mijn ogen sloot, begon er een baby te huilen, ging de telefoon of de deurbel. Every single time, maanden aan een stuk. Mijn kinderen slapen nooit, en zeker niet tegelijk. Nee, ik heb nog nooit zo weinig geslapen als in 2015.

Maar laten we focussen op het positieve. Want er zijn dit jaar natuurlijk ook goede dingen gebeurd, en niet alleen in de marge, integendeel.

1. Thomas werd geboren.

Dat is de enige reden dat 2015 in mijn herinnering niet alleen zal voortbestaan als een ongelooflijk kutjaar. Plots waren we een heus gezin van vier. Het was moeilijk zoeken naar een nieuw evenwicht. Ik donderde van mijn roze wolk en er kwam een grijze voor in de plaats. Maar hij is zo lief en knap, mijn klein ventje. Hij lacht áltijd, maar nog het meest wanneer hij mij of Martha ergens ziet binnenkomen. Met alle kracht die hij in zijn kleine lijfje heeft, komt hij vrolijk lachend naar ons toegeslopen. Zelfs in zijn slaap glimlacht hij gelukzalig wanneer ik hem kusjes op zijn zachte babywangetjes geef. Hij giechelt wanneer ik hem kietel.

In slaap vallen is keer op keer een gevecht. Hij spartelt en kreunt en vecht tegen de slaap. Maar wanneer hij eindelijk toegeeft en zachtjes begint te snurken in de draagzak, dan wil ik dat moment bevriezen. Honderd jaar worden met een slapende baby op mijn buik. Sinds een week of vier brabbelt hij. Veel bababababa, maar vooral heel vaak: ‘Mama’! Hij weet hoe hij zijn moeder kan inpalmen. Dat klein ventje compenseert in zijn eentje de algehele miserabiliteit van het leven.

2. Martha gaat naar school

Martha was begin dit jaar de schattigste peuter ter wereld, nu een heuse kleuter. Ook voor haar was het zoeken naar een nieuw evenwicht na de geboorte van haar broertje. Na twee jaar hield de symbiose tussen moeder en dochter op, en kwam er een kleine kaper op de kust. Ze moest het dit jaar doen met een moeder met een kort lontje. Maar ze groeide en bloeide. Niet in het minst sinds ze naar school gaat en gretig elke dag nieuwe dingen leert. Het is een plezier om dat kind naar school te zien gaan. Ze kent versjes en liedjes die ik nog nooit gehoord heb. Ze blijkt de dagen van de week te kennen. Ze vertelt honderduit over haar klasgenootjes. Heerlijk, zo’n kind waar je gesprekken mee kan voeren.

3. Mijn blog

Bloggen doe ik al sinds 2007. Maar nu pas heb ik het sociale karakter van bloggen ontdekt. Ik heb dit jaar veel mensen leren kennen via mijn blog. Ik heb zo veel steun en troost van jullie gekregen. Het blogweekend van Femma was één van de fijnste dingen die ik dit jaar heb gedaan. Het smaakt naar meer. Volgend jaar wil ik er werk van maken om minstens enkele van jullie te ontmoeten.

4. Femma

In het midden van mijn kraam/rouwperiode werd ik verkozen in de Raad van Bestuur van Femma. Sindsdien sta ik ook officieel mee op de barricaden voor een betere balans tussen arbeid en zorg. Elke keer dat Femma ergens te lande komt vertellen over het combinatiedossier ben ik ongelooflijk trots dat ik lid ben. Elke keer dat ik iemand kan overhalen om ook lid te worden ben ik helemaal in de wolken. Volgend jaar gaan we verder met stukje bij beetje de wereld te veranderen. Wil je meedoen? Graag!

2015: een jaar waarin verwachtingen uitkwamen (helaas)

Vorig jaar deze tijd noemde ik 2015 een jaar met veel potentieel.

Dit schreef ik ook, maar dat durfde ik niet op mijn blog te zetten:

“2015 kan alleen maar beter worden dan 2014, zeg ik overtuigd. Maar ik kan de gedachte niet van me af schudden dat dit jaar ook wel eens het jaar zou kunnen zijn dat ik mijn mama definitief verlies. Toen het pas gebeurd was, spraken we er zo open over: euthanasie. Nu durft niemand het nog goed ter sprake te brengen. Ik ga er in een grote bocht om heen. Ik heb tegen mama gezegd dat ze nog altijd zelf mag kiezen, dat ze eruit mag als ze wil. Maar het woord zelf uitspreken durf ik niet. Uit angst dat het iets in gang zal zetten waar ik later spijt van krijg. Maar spijt hebben we sowieso. Spijt dat het niet beter is. Spijt dat ze nu zo moet leven, terwijl we wisten dat ze net dat niet wilde. Spijt dat we de klok niet kunnen terugdraaien. Spijt dat het zo is moeten lopen. Mijn mama zo te moeten zien, doet mij meer verdriet dan ik me ooit had kunnen inbeelden. Hoe zeg je tegen je moeder dat je haar wil helpen zoeken naar iemand die haar wil doen sterven zonder dat je de indruk geeft dat je haar dood wil? Ik wil haar niet dood, maar ik wil ook niet dat ze tegen haar zin moet verder leven.”

Ik had vrij goed ingeschat wat dit jaar zou brengen. Maar de emotionele ravage die 2015 zou aanrichten, heb ik een beetje onderschat.

2016: een jaar van gelijkmoedigheid?

En nu, een nieuw en beter jaar?
Eigenlijk durf ik niet te veel te verwachten van 2016.

Mijn grootste wens voor 2016 is dat het een jaar van gelijkmoedigheid wordt. Ik wens geen grote pieken. Ik wens geen diepe dalen. Eenvoud en gelijkmoedigheid. En ook een beetje slaap alstublieft.

Een fijn eindejaar, iedereen! En tot volgend jaar.

18 gedachten over “Dat was 2015.

  1. Prinses

    Hee lieve jij. Ik wens je een 2016 toe waarin je tot rust kan komen, slaap kan hervinden, en af en toe van die mooie momenten kan hebben. Heel eenvoudige dingen, maar de dingen die je je weer ‘mens’ doen voelen, en niet alleen gebroken/slapeloos/doodmoe/wrak/… . Je hebt het behoorlijk te verduren gehad en in die hele zware periode, ben je er nog in geslaagd engagement op te nemen (femma, je hebt mij trouwens ook aan boord gehesen). Enorm knap. En dat de blogwereld een heel warm nest is, mag ik ook regelmatig ervaren. Ik ben trouwens kandidaat voor (3). x

    Reageren
  2. Deborah

    Wat een mooie kindjes heb jij 🙂 🙂

    Inderdaad, niet al te grote verwachtingen. Een leven dat in wat rustiger vaarwater komt, dat is al erg fijn.
    Geniet van je kids!!
    Voor nu alvast een mooie jaarwisseling en een prachtig begin van jullie nieuwe jaar gewenst.

    Reageren
  3. Joke Lamaire

    Ik sta mee in de rij om je nog eens te ontmoeten ☺ Ik genoot ook ferm van het blogweekend!
    Kijk er maar uit nog meer van je te lezen. Hou van je vlotte schrijfstijl. Veel kleine geluksmomenten gewenst voor 2016 (dat zijn de leukste ☺). X

    Reageren
  4. liese

    Een keihard jaar gepasseerd, ik wens je een zacht jaar toe. Niet fluffypillowzacht, maar aangenaam meedeinend, om regelmatig je hoofd op te laten rusten en een zalige dut op te doen!

    Reageren
  5. Eva

    ik wens jou een jaar vol rustige slaap en fijne dromen die al een voorsmaakje zijn van de tijd die ook weer gaat komen: met minder zorgen voor en minder zorgen over. X

    Reageren
  6. Tifosanele

    Ik wens het je toe, je jaar van gelijkmoedigheid, en wat meer slaap en vele mooie momenten, met de kindjes, je gezin en je familie. En nog veel engagement, en nog veel enthousiasme en blogplezier. En tot slot veel troost en sterkte om de moeilijke momenten door te komen. Veel liefs voor 2016. Xxx

    Reageren
  7. Liesje

    Ik wens je een jaar met rust en slaap, nieuwe inspirerende ontmoetingen, mooie schrijfsels en veel geluk in kleine dingen en momentjes. Dikke knuffel x

    Reageren
  8. Kathleen

    Chronisch slaapgebrek is zo rot… Gelukkig dat baby´s zo ontzettend lief en schattig zijn (wat een prachtige foto´s trouwens!). Daar doen we alles voor. Dat vechten tegen de slaap is heel herkenbaar, mijn dochter vocht zo hard tegen de slaap dat het bijna bewonderenswaardig was.
    Ik wens je een heel mooi en gelijkmoedig 2016 🙂

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Bedankt 🙂
      Ik voel me altijd gerustgesteld als blijkt dat andere baby’s ook zo vechten tegen de slaap. Normaal babygedrag. Het is een fase het is een fase …

      Reageren
  9. Samaja

    Hoe dicht vreugde en verdriet bij elkaar kunnen liggen in 1 jaar tijd… Ik wens je heel veel sterkte toe en een rustig jaar, met veel tijd om te doen wat je gelukkig maakt en de kans om ook wat tijd voor jezelf te nemen.

    Reageren
  10. Heidi

    Hé, ik was je blog even kwijt! Zo blij dat ik hem terugvond.
    Ik wens je echt van harte een rustig voortkabbelend jaar. Met zachte kussens en een heerlijk donsje om onder te slapen. En heel dikwijls die guitige lachjes van je kinderen. Zo’n mooie foto’s! En wie weet… dat blogweekend spreekt me echt wel aan.

    Reageren
  11. Annelies

    Hey Sofie,

    Counting Crows, hun muziek kan me altijd raken op de juiste manieren en de juiste momenten. Ben ongelofelijke fan van de eerste vier cd’s, en het nummer dat je citeert is wel echt geweldig (ook van hun donkerste cd…).

    Ik wens je een jaar vol mildheid toe. God (?) weet dat onze wereld er behoefte aan heeft.

    Liefs,
    Annelies

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Merci voor je reactie, Annelies. Ik ‘sleur’ de Counting Crows al mee sinds mijn prille jeugd en ze blijven van pas komen 🙂

      Reageren
  12. Pingback: Tijd en geluk in 2016 | Perfect Day for a Picnic

Laat een reactie achter bij gerhilde maakt Reactie annuleren