Het is een paradox. Als ik zeg dat ik panikeer, antwoordt iedereen dat het allemaal zichzelf uitwijst en dat het allemaal wel zal lukken, dat vrouwen er al duizenden jaren in slagen en dat er geen reden is dat het bij mij niet zo zou zijn. Aan de andere kant raadt iedereen me om de haverklap weer een nieuwe pufcursus of een tutorial over borstvoeding aan. “Hier, lees dit boek, daar staat alles in.” “Zou je best niet naar die lessen gaan om te leren hoe je moet ademhalen tijdens de bevalling?” “Volg prenatale oefeningen, je zal zien dat het helpt.” Als het allemaal zo zichzelf uitwijst en als moederschap een instinct is, waarom moet ik dan elke week weer een nieuwe les gaan volgen? Ik ben moe. Doodmoe. Na een lange werkdag lig ik liever in mijn zetel dan dat ik op een harde stoel in het auditorium van het ziekenhuis ga zitten om jarenzeventigfilmpjes over borstvoeding te bekijken. Vooral omdat met die fulltime job ook alle andere voortplantingsgerelateerde zaken in het weekend moeten gebeuren. We moeten nog zo veel. Een auto kopen om het kind in te vervoeren bij stormweer als vandaag, weer leren rijden vóór het externe kind meerijdt, een baby-uitzet kopen zodat het kind kan slapen, eten en verzorgd worden, een geboortelijst samenstellen, geboortekaartjes kiezen en doopsuiker, allerhande administratie, vergelijkende studies van buggy’s, parken en verzorgingstafels, naar goedbedoelde goede raad luisteren en me vervolgens schuldig voelen omdat ik die in de wind sla*, onze badkamer verder inrichten zodat mensen niet meer hoeven te vragen wanneer we dat nu eindelijk gaan doen, afspreken met al mijn vrienden voor wie ik na maart ongetwijfeld geen tijd meer heb, op het werk bewijzen dat ik ook zwanger nog even efficiënt werk en ambitie tonen zodat men me niet als een moeder pur sang gaat beschouwen … Het is best veel en momenteel voelt het als een grote onoverkomelijke massa die elke dag opnieuw op mijn kop valt.
In tussentijd geeft Jan en alleman me complimentjes: dat ik mooi zwanger ben (zelfs de gynaecoloog), dat ik straal, dat ik er heel goed uitzie en wat een mooi kleedje, echt flatterend. Ze hebben gelijk, ik zie het zelf ook. Pregnancy fits me. Mijn lichaam dijt op de ideale wijze uit (voorlopig, hout vasthouden). Daarom nemen mensen aan dat ik zweef op mijn roze wolk en dat ik me zo goed voel als ik eruit zie.

Maar wat mensen niet zien, is dat ik vanbinnen aan het razen en het woelen ben. Ik ben zo … verschrikkelijk … bang. Ik ben nog nooit zo bang geweest in mijn leven. Ik heb ook nog nooit zo’n grote verantwoordelijkheid gehad. Er is niets wat je zo hard kunt verkloten als een kind. Het is onmogelijk om niets fout te doen en we kunnen alleen maar betrachten om niet alles fout te doen. Daarom heb ik ook mijn twijfels bij de talrijke voorbereidingscursussen over de bevalling, borstvoeding en babyverzorging. De eerste prille maanden vergen als je het moet geloven al bijna een universitaire studie, maar daarna begint het pas echt. Als de miserie van tepelkloven en reflux achter de rug is, moet je beginnen opvoeden. En is dat niet het echte werk?

Dus lees ik op weekavonden liever een roman dan een boek over borstvoeding. Nu het nog kan, nu ik nog een gaatje vind om me te verliezen in een boek. Maar tegelijk voel ik me een slechte moeder omdat 1. Die prenatale boeken en lessen bestaan 2. Ik weet dat die dingen bestaan 3. Ik er bewust voor kies om er geen gebruik van te maken. Dan treedt de twijfel weer in: zou ik niet dit of zou ik niet dat? En zo gaan we weer aan het piekeren en laat dat nu net zijn wat ten strengste afgeraden wordt wanneer je zwanger bent.

* Ik luister alleen naar raad van vrouwen die a) minder dan twee jaar geleden zelf een kind gekocht hebben en wier raad ik expliciet vraag of b) mij op de wereld gezet hebben of van c) meisjes die eveneens door b) op de wereld gezet zijn.