Soms is het leven overweldigend. Het kan zomaar gebeuren. Enkele nachten te weinig geslapen, te veel gepiekerd, en enkele dagen te weinig alleen geweest met mijn gedachten, en plots begin ik onbedaarlijk te huilen, de hele autorit van Brugge naar Antwerpen, om maar een voorbeeld te geven. Als iemand me zou vragen: waarom huil je nu, kan ik alleen maar zeggen: om alles. En zo is het ook. Ik huil dan omdat mijn moeder dood is, omdat Meggie dood is; ik huil omdat ik eenzaam was als kind, en ik huil van ontroering omdat ik later wél verwante zielen tegenkwam; ik huil omdat de muziek die ik hoor zo schoon is, en ik huil omdat de Kennedytunnel zo lelijk is. Ik huil omdat ik mijn kinderen doodgraag zie, maar dat ik ze evengoed achter het behang wil plakken. Ik huil, omdat het leven een rommeltje is (maar de meest wonderlijke rommel). Ik huil omdat ik het moederschap zonder moeder zo zwaar vind, en had ik dat nu echt niet op voorhand kunnen weten? Ik huil omdat het leven te veel is voor me, en tegelijk niet genoeg. Ik huil, omdat ik niet weet waar eerst te beginnen. Ik huil omdat ik niet weet waar het ophoudt. Ik huil, en dan stop ik, en dan begin ik opnieuw. Alles komt ongefilterd binnen. En ’s avonds ga ik naar het zesde metaal en ik huil nog wat, want de kraan stond toch al open en ook Wannes komt ongefilterd binnen. Mijn zenuwen liggen bloot. Alles valt over elkaar heen. Mijn hoofd is gelijk een kuip mortel die van een stelling valt. (Of als mijn living nadat mijn kinderen gepasseerd zijn.) Er zijn geen hokjes in mijn hoofd om dingen in weg te duwen. Het is zo verschrikkelijk vermoeiend om zo intens te voelen, maar ook zo verschrikkelijk schoon.
Perfect Day for a Picnic
want de hardste strijd in het leven is de strijd om niet bitter te worden (Boon)
Wat een zin, deze: ‘Ik huil omdat het leven te veel is voor me, en tegelijk niet genoeg.’ Dankjewel voor zoveel ontroering. Zo verschrikkelijk herkenbaar. Warme groet. Marlies x
Graag gedaan. Ik kan me voorstellen dat het voor jou enorm herkenbaar is. Verwante zielen hé 😉 Liefs! x
Ik begrijp volledig wat je bedoelt: “Het is zo verschrikkelijk vermoeiend om zo intens te voelen, maar ook zo verschrikkelijk schoon.”
Huilen om alles tot alle tranen er uit zijn, is soms gewoon nodig. Het kan zo’n deugd doen! Zéker na enkele dagen met te weinig slaap en te veel gepieker. Intens voelen heeft zo zijn voor- en nadelen en je schrijft er heel treffend over. Bij mij zat er al even zo’n huilbui om alles aan te komen en kwam alles er vorig weekend uit tijdens het lezen van een boek. Liefdesbrieven aan de sterren, een boek voor jongeren, bleek perfect om alle tranen te kanaliseren…
O, zo herkenbaar. En zo ontzettend treffend verwoord. Dankje daarvoor.
Die zin “Ik huil omdat het leven te veel is voor me, en tegelijk niet genoeg.” is ook voor mij eentje om in een apart boekje op te schrijven.
O, dank je voor je lieve reactie. Ik heb jarenlang een citatenboek bijgehouden, dus ik vind het een hele grote eer om nu eens zelf door iemand te worden opgeschreven 🙂
Ik moet hierbij meteen denken aan de blog van Inke, haar tagline is: “It is both a blessing and a curse to feel everything so very deeply”. Soms is het inderdaad allemaal wat veel hé…
Inderdaad! Ik had al het gevoel dat ik dit ergens gepikt had 😉
Les 1 van het schrijven: stelen mag, maar je moet goed stelen. Bij deze.
Mooi stuk, Sofie. Voelen zonder filters en dagen blijven kauwen op indrukken en gevoel daarbij, is herkenbaar. Genoeg stiltemomenten en alleentijd inbouwen?
Prachtig…
Oh wauw. Wat heb je dat mooi verwoord …
En dan lees ik via de ondoorgrondelijke wegen van het internet, dé zin die mijn hart doet breken… maar ook weer doet helen: ‘ik huil omdat het leven te veel voor me is en tegelijk niet genoeg’. Wat mooi…
Pingback: Woordeloze Woensdag – Liebest