Als vrouwen in supermarkten een kant-en-klaar-maaltijd op de band leggen, staat er altijd wel iemand klaar om een opmerking te geven. Hetzij de kassierster, hetzij een bomma vraagt dan beschuldigend: “ah, geen zin om te koken?”. Je ziet die vrouw zich dan in allerlei bochten wringen en excuses verzinnen à la: “het gebeurt niet vaak” en “nee, vandaag niet maar normaal maak ik elke dag verse soep”. Alweer terechtgewezen om haar imperfectie druipt ze af en vol schuldbesef eet ze haar maaltijd die te veel zout en te veel suiker bevat en te weinig artisanaliteit, hoe hard de verpakking ook het tegendeel beweert.
Maar we moeten ons toch niet schuldig voelen! Want met alle respect voor onze grootmoeders: ze hadden wel verdomd veel tijd om alles op grootmoeders wijze te doen. Een bouillon trekken, geen probleem. Daar begin je toch lekker om 7u ’s morgens mee en terwijl je pot op de stoof staat, begin je alvast te poetsen en sokken te stoppen. Wel, om 7u ’s morgens staat de gelukkige huisvrouw van vandaag op een donkergrijs perron koffie van de Panos te nippen, terwijl ze zich staande probeert te houden tussen de massa werkmensen die allemaal een zitplaats willen veroveren op de overvolle trein.
En nee, ik voel me al lang niet meer schuldig als ik, wanneer mijn huisvrouwenbestaan begint, niet om 7u ’s morgens maar om 7u ’s avonds, langs de traiteur fiets om een pot “huisbereide” vol-au-vent te gaan ophalen (de decadente optie) of als ik aan mijn wederhelft vraag tussen Brussel en Mechelen: “Vanavond soep? We hebben nog een broccoli.” (de gezonde optie).