Toen ik vanmorgen naar de bus liep, zag ik op een willekeurige struik van de buren een verregend Repelsteeltje-boek liggen. Ik moet dringend eens beginnen met altijd mijn fototoestel mee te nemen, want het boek lag er heel aandoenlijk, kletsnat en totaal uit de context gegrepen. Nu zit dat surrealistische beeld in mijn hoofd, maar kan ik het niet delen. Het deed me eraan denken hoezeer voor ons Repelsteeltje al lang niet meer geldt dat ‘niemand weet, niemand weet, dat ik Repelsteeltje heet’. Maar ze kan wel zo hard trappen dat ze op een dag misschien door de grond zal zakken.