We dachten dat we je kwijt waren …

… maar je bent er nog. Twee weken hebben we gedacht dat het voorbij was, dat we je helemaal kwijt waren. Bij Mattias was het al wat doorgedrongen. Julie en ik konden het nog niet bevatten. Maar je bent er dus nog. En beter dan we vorige week durfden hopen. Je gelooft het nu zelf nog niet. In vergelijking met twee weken geleden is het bitter weinig wat je nu kan. Maar het is zo veel in vergelijking met wat ze begin vorige week voorspelden, in vergelijking met de gesprekken over je wilsverklaring en euthanasie, in vergelijking met de harde klappen in ons gezicht na elk gesprek met een dokter of een verpleger.

Je kan mijn naam nog zeggen. Je kan nog lachen met onze grapjes. Je kan zelfs lachen met je beide mondhoeken. Je kent nog het verhaal van Nissan Patrol en weet nog dat de pakkers bij de dieven zitten en de dieven in het kot. Je weet dat je erdoor moet. Je weet begot zelfs nog dat je bridgemarathon had dit weekend en sycronclub binnenkort. Je kan lachen met papa die midsummer murders niet begrijpt. Je vraagt ‘wadde?’ als ik na een gesprek met de verpleger niet luid genoeg navertel wat hij gezegd heeft.

De vooruitgang die je deze week gemaakt hebt is enorm. Jooris zei vorige week al: ‘ze goat ons nog doen verschieten, da meisje dat in de jaren 70 informatica ging studeren en dat dat toch niets voor een meisje was, ze goat ons were doen verschieten …’ Zoals Julietje zei: ‘nadat jij genezen bent, gaan de dokters weer naar school moeten.’

Een gedachte over “We dachten dat we je kwijt waren …

  1. juliestrubbe

    Onze mama is de beste! Ze is ongelofelijk dat ze doet waar we op hoopten. En ze doet het weer alsof het niets bijzonders is, alsof dat het normaalste van de wereld is.

    Reageren

Geef een reactie