Een vriendin had me er al voor gewaarschuwd dat waar je ook komt met je kind er altijd wel een bomma in de buurt te vinden is die je komt terechtwijzen dat je kindje hetzij te warm, hetzij te koud aangekleed is, dat je kindje vast wel honger heeft en ocharme, het is zo moe. Ze zei ook dat je moet leren om al die als goede raad vermomde kritiek van je te laten afglijden. Vriendelijk glimlachen en je eigen gevoel volgen.
Dit weekend was ik op een feestje met enerzijds een andere vriendin en haar zesmaandertje en anderzijds een heel gamma aan bomma’s. Die vriendin is nu toevallig een moeder aan wie je niets moet uitleggen over het moederschap. Sinds de geboorte van haar eerste heeft ze zich ontpopt tot de moeder die wij allemaal willen maar wellicht nooit zullen worden. She reads her kids like a book. Maar ook voor haar hadden die vrouwen die nog niet noodzakelijk oma waren maar toch al aardig in de buurt kwamen allerhande advies. En wat me nu zo verwonderde: ze leek het niet eens te horen. Ze glimlachte minzaam en deed gewoon voort zoals ze bezig was, omdat ze wist dat het goed was. Respect.
Maar mijn grote probleem is dat ik niet tegen kritiek kan. Als mijn lief me daarop wijst, word ik ongelooflijk kwaad. Wat van de weeromstuit zijn gelijk bewijst. Ik heb op dat vlak dus nog heel veel te leren. Alweer een ‘to do voor ik moeder word’.