wonderkind

Ongelooflijk hoe je jezelf zo’n enorme verwachtingen oplegt bij het kind. Je kiest die naam, Kimberley maar dan anders, en daar verzin je een hele persoonlijkheid bij. Mijn zelfgemaakte Matilda, mijn kleine professor, mijn wonderkind. Als ik aan de toekomst denk, zie ik haar in de zetel zitten met haar boeken. Ze heeft goede smaak en leest alleen maar de prentenboeken die ik zelf nu al wil kopen (zoals dit: http://www.lannoo.be/mannetje-koek-schrijft-een-boek en dit: http://www.boek.be/boek/het-grote-boek-van-vergeten-prinsessen). Soms kijkt ze op en tuurt ze in de verte. Dan denkt ze na over wat ze net gelezen heeft. Of ze verzint er zelf een vervolg bij. Wanneer ze drie is, vraagt ze al wat de moeilijke woorden in het nieuws betekenen. Ze onthoudt de betekenis en gebruikt de woorden zelfs, terwijl haar leeftijdsgenootjes pas ‘koek’ kunnen zeggen.

Maar natuurlijk ga ik Kimberley even graag zien als haar eerste woordje niet ‘boek’ is, als ze niet vanaf haar vierde zeurt om te leren lezen, als ze liever met de poppen speelt dan prentenboeken bekijkt. Natuurlijk mag Kimberley ook voetballer worden of liever knutselen dan studeren. Misschien heb ik dat zelfs liever. Als ze maar zelfvertrouwen heeft, want met slimmigheid kom je toch nergens in het leven. Van mij mag ze goed zijn in om het even wat, zolang ze maar wéét dat ze er goed in is.

Een gedachte over “wonderkind

  1. Pingback: All the feels … | Perfect Day for a Picnic

Geef een reactie